Shade of green

Catchy betekent “aangenaam en makkelijk te onthouden” en is het enige woord dat afgelopen vrijdagavond kan omschrijven. Zowel I Kissed Charles als de Belgische rockers van Customs vermaakten het publiek in Hedon met catchy nummers en stijlvolle outfits. Een aangename avond die makkelijk te onthouden is.

De stijlvolle Charlot straalt al bij het betreden van het podium. Ook de andere leden van I Kissed Charles hebben er duidelijk zin in. Met een grote glimlach op de gezichten, spelen ze gezellige popsongs.

Lees meer >

Het is een lange weg van de garage van de buurman tot winnaar van een popprijs. Vijf bands uit Overijssel hebben vanavond, vrijdag 21 mei, een kans op een grote doorbraak. Talentvolle muzikanten uit de provincie strijden tijdens een spannende finale om het winnen van De Doorbraak, de popprijs van Overijssel.

De avond wordt geopend door de Zwolse band A La Din. Zelf omschrijven ze zich op hun Myspace-pagina als funk met de hoofdletter F. Samen met elementen van rock, r&b en disco wordt het een dansbaar geheel, dat zeer gewaardeerd wordt door het publiek. Vooral de gitarist wordt door het publiek op handen gedragen. Het is daarom niet vreemd dat hij aan het eind van de avond met de prijs van beste muzikant naar huis gaat. “Hij speelt met plezier en is een goede begeleider”, beschrijft het juryrapport. De gitarist kan niets anders uitbrengen dan: “Vet!”

Lees meer >

Owl City (voorprogramma Lights) | 23 februari 2010 | Melkweg

Halverwege november werd bekend dat Owl City naar de Melkweg zou komen. Alleen de diehard emo/synthpopliefhebbers kochten een kaartje voor dit intieme concert in de kleine zaal. Maar in december liep het plotseling storm met de kaartverkoop, doordat Owl City in de hitlijsten stond met het nummer Fireflies. Het concert werd dan ook verplaatst van de kleine zaal naar de Max en was binnen een paar dagen uitverkocht. Opeens waren de emokids in de minderheid. De grootste groep bestond uit verlegen game nerds…

Lights (c) Marleen de Roo

Lights
Lights is ook een verlegen game nerd. Ze heeft een verslaving voor World of Warcraft, waar vaak naar gelinkt wordt in haar liedjes. Maar met haar lange bruine haren, prachtige ogen en slank postuur, weet ze ook buiten het vituele web de jongens te overtuigen. Vooraan staan dan ook vooral jonge jongens die tegen haar opkijken. De grootste groep mensen heeft echter nog nooit van haar gehoord. Zonde, want haar zoete synthpop is een lust voor de oren. Haar teksten zijn beeldend en emotioneel. Haar creativiteit is grenzeloos, zo maakt ze haar eigen videoclips en tekeningen. Maar deze tomboy is ondanks haar talenten net zo verlegen en lief als de jongens die meezingen: “Lions make you brave. Giants give you Faith. Death is a charade”

Owl City
Adam Young is ook al zo’n verlegen mannetje. Hoewel, dat is waarschijnlijk slechts een show, want ergens druipt de arrogantie er bij de jongen af. De zoete synthpop van Owl City kende een hoogtepunt met de single Fireflies en ook de single Vanilla Twilight is prachtig om te horen. Helaas kent de rest van de set precies hetzelfde recept, keer op keer herhaald. Na 4 keer een zoetsappig synthpop liedje te horen is het genoeg geweest. De halve zaal loopt een beetje te morren. Jammer, want de band probeert met tientallen instrumenten en een prachtig lichtspel een schitterende show neer te zetten. Helaas is er maar een woord die dit concert kan omschrijven: saai.


Owl City (c) Marleen de Roo

read comments (1)

Fightstar (voorprogramma Inme) | 20 februari 2010 | SugarFactory

Kort, hard en intiem. Nee, dit artikel gaat niet over seksuele handelingen, maar over het concert dat de posthardcore band Fightstar op zaterdag 20 februari in Amsterdam gaf.

De zaal van de Sugar Factory is prachtig en klein. Hoewel de zaal nog lang niet vol is, geeft de grootte van de zaal meteen een intieme sfeer. De bezoekers staan dicht bij het podium en dicht op elkaar, waardoor er veel spontane gesprekken worden gevoerd. Er ontstaat meteen een enthousiaste ambiance, waar de bands van de avond handig op in spelen. Of beter gezegd: gebruik van maken.

In het voorprogramma staat InMe. Ondanks dat de band in het voorprogramma staat, hebben de heren veel meer ervaring dan Fightstar. Al jaren presteert Inme constant met hun alternatieve rock. De set is prima, maar weinig spannend. Alleen de laatste single, Single Of The Weak, blijft lang hangen. Zelfs als je maar één keer het refrein hebt gehoord, kan je het stuk meezingen. En daar heeft het publiek ook wel zin in. “What’s that shit on the radio?” wordt er massaal geschreeuwd.

Gitarist Alex Westaway van Fightstar (c) Marleen de Roo

Nu niet twee keer knipperen met je ogen… De set van Fightstar is kort, erg kort. Nog voordat de fans een beetje lekker kunnen meespringen en zingen, vertrekt de band alweer backstage. Met drie albums in de hitlijsten toch echt wel over een ‘bekende’ band spreken, maar toch speelt Fightstar vanavond nog korter als tijdens het voorprogramma (met één EP) van Taking Back Sunday in 2005.

In hoog tempo speelt de band vooral de hardere nummers van het eerste album. Voor de vorm worden er nog een paar singles van het nieuwste album aangedragen. De echte fans zullen in hun enthousiasme en door de intieme sfeer niet eens merken dat het concert ‘slechts’ drie kwartier duurt. En ach, wie kan er kwaad worden op een band die in zo’n hoog tempo, toch de kwaliteit van de nummers weet te kunnen waarborgen. Dat is ook een gave.

Een blik op de setlist leert ons dat er zelfs drie hele nummers zijn geschrapt. Wellicht overbodig te zeggen dat er geen toegift is…

All Time Low (voorprogramma Destine) | 9 februari 2010 | Melkweg

De rij is lang en er staan veel meisjes, heel veel meisjes. De meisjes staan allemaal braaf te wachten op de populaire poppunkband All Time Low, die vanavond in een uitverkochte Melkweg staat.

Het voorprogramma heeft ook goede ervaringen met een grotendeels vrouwelijk publiek. Het gaat natuurlijk weer om de Nederlandse versie van All Time Low: Destine. De meeste fans van All Time Low hebben Destine al eerder live gezien. De hits Stars en In Your Arms worden dan ook luid meegezongen. Maar ook onbekendere nummers zoals Wake Me worden door de meisjes herkend. Destine is een heerlijke warming-up.

Als Alex, Jack, Zack en Rian van All Time Low het podium beklimmen, worden de meisjes helemaal gek. Iedere twee minuten springt een ander meisje (en hier en daar een jongen) het podium op om Alex te zoenen of om een plectrum te jatten. Alex krijgt een lachbui als een lid van zijn crew voor de derde maal het podium op rent met nieuwe lading plectrums. “You girls love my picks!” Zanger Alex vindt het zo gezellig, hij wil zelfs dat er vier stelletjes op het podium komen tijdens de akoestische versie van “Remembering Sunday”. Twee stelletjes die elkaar al langer kennen, beginnen ongeneerd te zoenen op het podium. Tot groot genoegen van de bandleden, maar tot groot ongenoegen van het publiek.

All Time Low is een jonge, maar zeer professionele band en de kwaliteit van de nummers is verrassend hoog. Ze zijn overduidelijk zelfverzekerd en genieten van de sfeer in de zaal. Dat er zoveel stagedivers zijn, maakt hun concentratie er niet minder op. Weightless, Lost in Stereo, Dear Maria, alles heeft dezelfde kwaliteit als op de albums.

De meisjes krijgen er steeds meer zin in en er onstaat een agressieve sfeer voor het podium. Er worden zelfs vijf meisjes afgevoerd die in de drukte zijn flauwgevallen. Bij het laatste nummer vindt Alex het allemaal mooi geweest en roept: “I want everyone to come on stage”. Oei…



Lees deze blog ook: Tienerfeestje in de Vera

De poppunkband Destine heeft onlangs hun eerste album gelanceerd. Om dit te vieren is Destine op tour door Nederland. Samen met diverse andere Nederlandse bands.

Only Seven Left
Deze jongens uit het Gooi spelen nog maar een paar jaar samen, maar hebben nu al een grote schare fans achter zich. Dit mede dankzij hyves en twitter, maar ook door in het voorprogramma van Metro Station te spelen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hoeveelheid persaandacht die de heren krijgen. Bovendien, als je op de Tina-dag staat, dan komen die meiden wel…
Maar Only Seven Left is zoveel meer dan een bandje met knappe jongens. Hun poppy, pianorock nummers zijn zeer geschikt voor de hitlijsten. Sterke melodielijnen maken dat de liedjes zeer aanstekelijk klinken. Ik zeg: onthoud deze naam!

MakeBelieve
MakeBelieve stond eerder dit jaar al op Eurosonic, maar echte naamsbekendheid krijgen ze nog niet. En dat is best jammer. Hoewel de teksten niet allemaal even sterk zijn en de liedjes hier en daar nog rammelen, is het wel een band met twee pluspunten. Zanger Joey en drummer Pim zijn zo sterk, dat de hele band daar gemakkelijk om meelift. Bovendien zijn de jongens erg sympathiek en leren ze sneller dan menig ander powerpopbandje.


Destine
De afgelopen weken heb ik al vaak over Destine geschreven. Maar het is een band waar je niet om heen kan. 3FM Serious Talent, diverse hits op TMF, op de cover van diverse bladen, Destine is hot! En ze groeien en groeien steeds harder. Het leuke aan de optredens is dat Destine een geweldige band met het publiek heeft. Vooral zanger Robin en toetsenist Laurens betrekken het publiek bij de hele set. Dat de nummers van Destine echte meezingers zijn, helpt daarbij natuurlijk ook. Dat betekent niet dat dit zomaar een popbandje is. Destine heeft de X-factor. En hoewel het geluid vandaag in de VERA nogal tegenvalt, weet de band iedereen zo te vermaken. Het is een gave…